حبیب حسن‌نژاد

آسان نبود با تو اگر هم‌محل شدم
برگشتم از هویّت خود، در تو حل شدم
 
از هر چه کوه، یک سر و گردن بلندترــ
بودم؛ به دامن‌ات که رسیدم، کُتل شدم
 
بارید گیسوان تو بر شانه‌های من
گفتی: «مرا بپوش!»، سراپا بغل شدم
 
من خاکِ سرد بودم و تب کردم از جنون
بوسیدمت چنان، که به آتش بدل شدم...
 
عابد به پارسایی و عاقل به عافیت
من لب زدم به لیلی و ضرب‌المثل شدم
 
•
 
مشغول مُثله کردنِ خود بودم از ازل
از خویش تکّه تکّه بُریدم‌ـ غزل شدم