فاضل نظری

پلنگ سنگی دروازه‌‌های بسته‌ی شهرم
مگو آزاد خواهی شد که من زندانی دهرم
 
تفاوت‌‌های ما بیش از شباهت‌هاست باور کن
تو تلخی شراب کهنه‌ای، من تلخی زهرم
 
مرا ای ماهی عاشق، رها کن، فکر کن من هم
یکی از سنگ‌های کوچک افتاده در نهرم
 
کسی را که برنجاند تو را هرگز نمی‌بخشم
تو با من آشتی کردی ولی من با خودم قهرم
 
تو آهوی رهای دشت‌های سبزی اما من
پلنگ سنگی دروازه‌های بسته‌ی شهرم