سیّدحامد احمدی

گریه به حال حسین سود ندارد
جز شهدا هیچ‌کس «وجود» ندارد

غیر شهیدان چه حجتِ ارض و سما را؟
غیر شهیدان افق، عمود ندارد

خطبه‌ی پرواز را شهید، فرازی‌ست
کز سر دارش سر فرود ندارد

سیلی سرخی چون‌این به گوش سیاهی
خاطره‌ی گنبد کبود ندارد

آتشی اندر دلم ز مهر حسین است
کاین همه آتش دل حسود ندارد

گفت که دودش رَوَد به چشمت و گفتم
آتش عشق ای حسود! دود ندارد

رخ به رخ مُلک ری ستاده دماوند
گر چه به سر بر کلاهخود ندارد

رخ به رخ ملک ری ستاده دماوند
هر کسی اما سر صعود ندارد

آن‌چه که دارد به دل ز امت جدش
موسی عمران هم از جهود ندارد

امت رذلی که در جواب امامش
پاسخی الا «تو را درود» ندارد

امت رذلی که متهم به وجود است
لیک به جز رذل بی‌وجود ندارد

امت رذلی که هست و نیست به جز هیچ
هست ولی بودِ وی نمود ندارد

امت رذلی که جامه پاره‌ی فقرش
جز سَفَه و حُمق، تار و پود ندارد

توده‌ی ناصالحی که گر نبوَد بیش
خود به شقاوت کم از ثمود ندارد

سخت عنود است و جز عناد نورزد
جمله عناد است و جز عنود ندارد

جز که از آیین خود خروج نکرده‌ست
گر چه در آیین خود ورود ندارد

هم برکت جز که از جمود نجوید
هم حرکت جز سوی رکود ندارد

زیر ستم زاده گاو صبرش و این گاو
جز جزع و ضجه زاد و رود ندارد

فحش و فضیحت کلام و فلسفه‌ش آری
منطق بی‌منطقی حدود ندارد

آن‌چه که دارم به دل ز امت اسلام
بیضه‌ی اسلام از یهود ندارد

از حسد نابرادران دل یوسف
از ستم قوم عاد، هود ندارد

ای که به پاس بقا به سجده‌ی شکری
هر که سرش شد سر سجود ندارد

آن‌که به میدان ز خون خویش وضو ساخت
رنج قیام و غم قعود ندارد

وقت مکش در جهان زودگذر دیر
مرگ یقین است و دیر و زود ندارد

ناله ز بی‌داد ظالم از سر خامی‌ست
کِشت ستم غیر ناله، کود ندارد

جز شهدا هیچ کس وجود ندارد
ناله به حال حسین سود ندارد